Sylweddola'r bwci na all dianc, felly mae e'n tawelu ac yn dechrau siarad.

"Mae'n ddrwg iawn gen i am geisio dwyn eich eiddo, ond bwci tlawd iawn ydw i heb ddigon o fwyd gennyf i'w roi i'm plant.

Mi gawn ni fynd â'n bwyd efo ni rhyw ddiwrnod yn fuan." "Fydd arni hi ddim eisiau mynd drwy'r coed, gewch chi weld rŵan - fe fydd arni hi ofn bwci-bo neu ryw rwdl felly !

Edrychi i fyny a cheisio dy orau i weld beth sydd yno ond fe fethi â gweld dim Rwyt yn troi'n ôl at y bwci i ddweud wrtho i fynd yn ei flaen ond mae wedi diflannu gan adael pen dy raff ar y llawr.

Rwyt wedi dal bwci - os mai dal yw'r gair iawn, gan ei fod yn strancio ac yn cicio fel peth gwyllt.

Yna'n sydyn mae llais y bwci'n torri ar draws dy freuddwydion.

Digwydd taro ar ei gilydd yn lle'r bwci un pnawn Sadwrn wnaeth y ddau.

Yn sicr, fe ymddengys fod y bwci'n gwybod ei ffordd gan ei fod yn torri drwy'r goedwig yn hyderus iawn gan droi o'r naill lwybr i'r llall heb oedi eiliad i ystyried a yw e'n dilyn yr un cywir.