Pan yw'n gwneud gosodiadau cyffredinol am lenyddiaeth, ei duedd yw pwysleisio elfennau fel crefft a deall, ond wrth drafod llenorion unigol, y maent yn aml yn ei gario ar donnau angerdd nes ei fod yn traethu ar ddwyster eu gweledigaeth o fywyd.

Apeliwyd am gystadleuwyr o'r rhanbarth ar gyfer y gystadleuaeth trefnu blodau, y thema yw 'O Dan y Mor a'i Donnau'.

Erbyn iddi gyrraedd yn ôl roedd wedi codi'n wynt a'r môr yn donnau brawychus.

O Dad, anfon donnau dy ras a'th gariad aton ni'r bore yma.

Cofiodd am y llongau anferth oedd wedi diflannu heb i neb glywed sôn amdanyn nhw wedyn, am donnau oedd yn uwch na phen uchaf goleudai, am fôr oedd yn medru torri concrit trwchus yn union fel petai'n blisgyn wy.

Mae mynyddoedd yr Hajar yn cadw gormod o'r anialwch o'r fan hon, tra bo'r cwrel yn gwneud yn siwr fod digon o bysgod lliwgar i'w gweld dan donnau'r Indian Ocean.

Cyn i mi wneud hynny arferwn dybio fod y bardd, wrth syllu ar donnau'r môr yn torri ar graig, a hynny o bellter teg, yn sydyn wedi eu 'gweld' fel cŵn ymosodol; hynny yw, fod y ddelwedd o gŵn ysgyrnygus wedi ffrwydro i'w feddwl yn y fan a'r lle, yn syfrdanol o uniongyrchol felly.