"Douglas Bader, dewch yma!" gwaeddodd prifathro'r ysgol uwchradd.

Ond fe fyddwn yn siŵr o'i ddal, o byddwn!" Clywodd Douglas Bader sŵn bidogau yn taro'r llawr cerrig wrth iddyn nhw edrych ym mhob man yn y cwt amdano.

Ymhen ychydig amser yr oedd Douglas Bader yn swyddog pwysig yn y llu awyr.

Daeth o hyd i hwnnw ar ei liniau, a dywedodd wrth y morwr ifanc: "Os oes gen ti rywfaint o synnwyr ar adeg fel hyn, mi ei dithau ar dy liniau a gweddi%o." Caeodd Douglas ei lygaid a dweud ei bader yn dawel wrth nofio'n unig yng nghanol y môr mawr.

"Rhaid i chi ddianc drwy un o'r ffenestri heno," sibrydodd y nyrs garedig wrth Douglas Bader pan gafodd gyfle.

Dysgodd Douglas Bader yn gyflym sut oedd gyrru awyren.

Edrychai pawb yn syn ar Douglas Bader yn dringo i'r awyr fel eos.

Yr oedd Douglas Bader yn wael iawn drwy'r amser.

Er mai gelyn iddo oedd Douglas Bader, yr oedd wedi edmygu ei ddewrder ers blynyddoedd.

Does neb erioed wedi gallu gwneud." Ond doedd hi ddim yn nabod Douglas Bader.

Ond yr oedd Douglas Bader a'i ffrindiau y tu ôl i awyrennau y gelyn.

Roedd Douglas Bader, arwr enwog llu awyr Prydain, wedi ei ddal!

Gwnaeth yr Almaenwyr gamgymeriad mawr wrth ei rhoi yn ôl i Douglas Bader wedi ei thrwsio.

Collodd Douglas Bader ei dymer unwaith yn rhagor.

Roedd Douglas Bader wedi dechrau blino, a thop ei goesau yn brifo yn ddychrynllyd.

"Tydw i ddim am dorri fy nghalon chwaith," meddai Douglas Bader wrtho fo'i hun ar ôl sylweddoli beth oedd wedi digwydd.