Cyn i Idris rasio i'w dilyn, serch hynny, dyma'r crwydryn ar ei draed ac yn rhedeg ar ei ôl.

Yn ei ddicter a'i wylltineb, tynnodd y crwydryn gyllell o'i boced i drywanu Idris ond torrodd honno'n ddarnau pan darodd yn erbyn y wisg ddur a oedd o dan ddillad Idris.

Tua chanol dydd, ac yntau'n teithio trwy un o'r pentrefi, a'r trigolion yn synnu a rhyfeddu o weld y bêl yn ei arwain, daeth ar draws crwydryn yn eistedd wrth ochr y ffordd.

Syfrdanwyd y crwydryn a dychrynodd drwyddo wrth weld y bachgen bach annwyl o'i flaen yn tynnu cleddyf o'i wain i'w fygwth yntau.

'Dim arian?!' meddai'r crwydryn.

sylweddolodd y crwydryn.

Hwnna yw e, ife?' meddai'r crwydryn, a thôn ei lais yn newid, a chyn i Idris gael cyfle i'w rwystro, ysgythrodd am y gadwyn yr oedd yr afal yn hongian wrthi.

Bu'n rhaid iddo gyfaddef mai ef oedd y bachgen a gafodd yr Afal Aur, a chollodd y crwydryn arno'i hun yn lân o glywed hynny.

Cyflymodd ei gerddediad i ddilyn y bêl ac i ddianc o'r pentref lle y cyfarfu'r crwydryn.

Llwyd yr enaid a'r tafod aflonydd, y Llwyd hanfodol nerfus, a gyflwynir i ni, Llwyd y crwydryn ysbrydol (amheuaf na wiw inni ei alw yn bererin, achos y mae cryn wahaniaeth rhwng crwydryn a phererin).

Mae'n amlwg felly na ellir dibynnu dim ar air y crwydryn.