Ni fyddai Llio'n dweud mai hunllef a gafodd hi'r noson honno.

Diflannodd y ferch a theimlodd Llio ei hun yn disgyn, disgyn ac yna ysgytwad yn dirdynnu ei chorff.

Er gwaethaf ofnau Mari aeth yr wythnos rhagddi yn weddol ddihelynt a Robin, ar Iol ei ymateb byrbwyll cyntaf, wedi ymgymryd yn ddigon llawen - diddanu Llio fach a'r bechgyn bob gyda'r nos.

Trodd i wynebu Llio yn awr a syfrdanwyd Llio eto gan erchylltra ei chraith.

Estynnodd Mr Puw ddalen o bapur o'r cwpwrdd a'i rhoi i Llio.

Fi sy'n ennill!' Ni thynnodd Llio ei golwg oddi ar ei hwyneb a synnodd wrth weld pa mor wyn a syth ledd ei dannedd.

'Diolch yn fawr, Doctor,' meddai Llio.

'Diolch o galon i ch eto,' meddai Llio.

Roedd Llio wedi anghofio popeth am ei haddewid ond gwyddai nad oedd pwrpas protestio.

Teimlent eu bod wedi tarfu digon ar no erbyn hyn ac yntau'n amlwg yn ddyn prysur felly dechreuodd Llio gasglu ei phethau at ei gilydd a diolch iddo am ei help.

Nid eglurodd Llio y dynfa ryfedd a deimlai at y bedd ac at hanes y gŵr a'r wraig, ond eglurodd nad oeddynt yn perthyn iddi.

Trodd y ferch yn awr a gwelodd Llio ei siâp o'r ochr.

Roedd ganddi dalcen cadarn a thrwyn hir main a gwelodd Llio ei gwefusau llawn yn toddi'n llinell i'w gwddf hir.

'Na, rhaid i mi weld Mr Puw,' meddai Llio yn bendant.

Ni allai Llio ddirnad beth ydoedd ac yna gwelodd ei fod yn codi i fyny.

'Wnaiff hi mo'u gweld nhw,' atebodd Llio, gan ei bod wedi eu stwffio i'w bag ysgol.

Gwna'n siŵr dy fod ti'n cael digon o gwsg, Llio.

Eglurodd Llio natur ei phrosiect gan sôn am ei hymchwil i hanes yr eglwys ac i'r fynwent a'r bedd yn arbennig.

Treuliodd y ddwy y pnawn yn edrych o gwmpas y siopau, Llio ar bigau'r drain eisiau mynd adre i bori yn y llyfrau a Mair ofn am ei bywyd i rywun eu gweld.

'Ydy Mr Puw yma, os gwelwch yn dda?' holodd Llio.

Chwarddodd eto, yr un chwerthin gyddfol, ond yn sydyn trodd y chwerthin yn gyfog a gwelodd Llio waed yn llifo o'i cheg, ei llygaid yn troi a'r graith yn goch hyll ac yn amrwd.

Roedd Llio wedi bod yn nodi un neu ddau o'r pwyntiau a awgrymodd Mr Puw mewn llyfr bach, gan na fyddai'n cofio'r holl ffeithiau.

Byseddodd Llio y cynfasau, y gobennydd, ei gwallt, ei llygaid, ei thrwyn a'i cheg.

'Ond mae'n rhaid i mi wneud fy ngwaith ysgol,' protestiodd Llio.

Gwyddai na fyddai Llio yn falch o glywed hynny ond ar hyn o bryd oedd dim ots ganddo fo o gwbl.

Teimlodd Llio ei chalon yn peidio 'a churo, ei bysedd a'i thraed yn ddiffrwyth a hithau'n ysgafn ei chorff ac yn teimlo ei bod yn codi uwchlaw y gwely.

'Nac oes,' atebodd Llio yn syth.

'Lle 'dan ni'n mynd?' holodd Llio.

'Mi fyddwn i'n ddiolchgar iawn am hynny,' meddai Llio.

Roedd pob atgof o Llio wedi cilio.

'Paid â thynnu dy gôt,' meddai Megan Evans fel roedd Llio'n cerdded i mewn.

Wedi cyrraedd y llyfrgell safodd Llio wrth y drws yn edrych ar yr hysbysfwrdd a nodai oriau agor yr adeilad.

Trodd Llio'r tudalennau a gwelodd fod rhestr faith o longau a disgrifiad ohonynt - mesuriadau, gwneuthurwyr, mordeithiau a'r hyn a ddigwyddodd iddynt.

Edrychodd Llio yn hurt arni.

Wedi troi, sylwodd ar Llio yn crynu rhwng y cynfasau a safodd i fyny'n syth.

Wrth eld ymateb Llio i hyn, a sylweddoli na fyddai gan ddisgyblion ysgol lawer o arian, ychwanegodd Mr Puw: 'Mae cofrestrydd yr ardal yma yn hen ffrind i mi.

Wedi archwilio Llio'n fanwl gofynnodd Dr Morgan iddi: 'Oes 'na unrhyw beth yn dy boeni di, Llio?'

Dywedodd Llio mai hi oedd yn chwilio am wybodaeth, a bod Mair wedi dod efo hi yn gwmni.

Roedd geiriau Maior yn amlwg yn cael mwy o effaith na phendantrwydd Llio.