Roedd Jean Marcel wedi ei weld yn dod drwy'r gawod eira, dyn tal, main, a het ddu wedi ei thynnu dros ei dalcen, a choler ei gôt yn uchel dros y rhan isaf o'i wyneb.

Syllodd Jean Marcel yn hir ar y miloedd o blu eira yn disgyn yn ysgafn ar bennau ei gydwladwyr, ac atgasedd tuag at y Maer yn cynyddu yn ei galon wrth iddo wrando'i eiriau.

Toc, meddai Henri yn araf deg fel pe bai arno ofn gofyn, "Jean Marcel, fedri di ganu?" "Fi?

Daliodd Jean Marcel ei anadl a rhoddodd arwydd i'r criw.

Rhoi rhyw gyngerdd bach i ddau filwr sy'n unig ac ymhell o'u cartref." Ond cyn ­ Jean Marcel gael cyfle i brotestio, ychwanegodd yn sydyn, "Rwyt ti am i ni gael y bwyd yna sydd wedi ei ddwyn oddi arnon ni'n ôl yn dwyt?"

Y cwbl sydd raid i ti ei wneud ydy tynnu sylw'r ddau oddi ar eu gwaith am eiliad." Cofiodd Jean Marcel am wynebau gwelw y bobl yn y dorf ychydig oriau ynghynt.

Disgwyliai Jean Marcel glywed yr ergyd unrhyw eiliad ac anogodd y plant i ganu'n uwch.

Safai Jean Marcel yn y cysgod yn gwylio'r ddau filwr.

Rhedai iasau i lawr asgwrn cefn Jean Marcel wrth iddo ymwthio drwyddynt ar ôl y ferch.

Gwnaeth Jean Marcel wyneb hyll ar Marie a safai wrth ei ymyl, cododd goler ei gôt dros ei glustiau a gwthio ei ddwylo rhewllyd i waelodion ei bocedi.

Gwelodd y belen eira yn gadael llaw Jean Marcel.

Crensiai'r eira dan eu traed wrth iddynt heidio'n swnllyd a Jean Marcel yn eu harwain tuag at y seidin unig.

"Dim un symudiad, y dihirod!" Clywodd Jean Marcel lais Henri yn gweiddi ar y milwyr.

"Mae'n bryd i rywun roi bwled yn y cnaf taeog," sibrydodd Jean Marcel yn ddistaw.

Gwrandawodd Jean Marcel hefyd, a deuai'r nodau ag atgofion am Nadolig arall iddo; llawer ­ Nadolig arall yn y dyddiau pan nad oedd ofn ar bobl Ffrainc, pan oedd digon o bopeth yn y siopau dros yr W^yl.

"Rwyt ti a dy fath wedi difetha'r dyddiau hynny am byth," a phoerodd Marie ar y llawr wrth ddilyn Jean Marcel o'r dyrfa.

"A'r bobl yn llwgu," ochneidiodd Jean Marcel yn ddwfn.

LLENYDDIAETH LLYDAW - Marcel Texier

Mae'r Dylluan Wen yn mynd i hela." Yna diflannodd i'r gwyll a Jean Marcel yn syllu'n geg agored ar ei ôl.

Pan ddeffrodd Jean Marcel y bore canlynol ac edrych allan drwy ffenestr gul ei stafell, gwelodd fyd distaw, gwyn a'r eira mân yn dal i syrthio.