Dan ni'n rhy bwysig, bellach i werthfawrogi straeon sydd â thipyn o lastig yn eu penolau nhw - neu felly mae'n ymddangos i mi.

Roedd pobol yn eistedd arni'n ddigon aml ac ôl penolau sawl Ysgrifennydd gwladol i'w gweld ar ei chlustogau; weithiau, mi fyddai'n siglo ar ei phen ei hun fel petai yna ryw law anweledig yn ei gwthio; ambell dro prin, yn ôl y dyn ei hun, mi styfnigodd hi a gwrthod symud.

Ac onid dyna bwrpas aberth ein tadau dros addysg sicrhau mai'r unig lyfnu a wna'r plant fydd llyfnu penolau eu trowsusau mewn parchusrwydd?