Am gael gair efo Mr Rees cyn iddi agor, medda' fo." Does gen i ddim cystal trwyn a Snowt am stori, ond mae gen innau glust sy'n gwrando.

Aros mae'r mynyddau mawr, rhuo drostynt mae y gwynt..." "Ond bugeiliaid newydd sydd ar yr hen fynyddoedd hyn," parhaodd Snowt.

"Deud yr oeddwn i wrth Snowt," meddai Rees wrthyf, "mai er mwyn y darlun y trefnais i'r arddangosfa.

A heb air arall o eglurhad, troes Snowt i'r lon a arweinia i'r Tarw Coch.

Mi af allan drwy'r cefn i'w osgoi o." "Does arna' inna' ddim isio'i weld o 'chwaith," meddai Snowt.

"Ac mi gewch chwitha' wybod, Snowt, beth ydi'r busnes pwysig sydd gan Matthew i'w drafod efo mi."

Fedra' i ddim deud yn iawn be' 'roeddwn i'n deimlo." Roedd yn hawdd gweld ar wyneb Snowt fod ateb Aled wedi ei blesio.

"Mi fedra'i ddyfalu beth ydi hwnnw," meddai Snowt.

Rhaid meddwl am gynllun i yrru Aled i'r coleg." "Ai ai, Snowt.

Diflannodd Aled i rywle, ond arhosodd Snowt yn y cyntedd, gan adael y drws yn gil-agored o'i ol.

Ysgydwodd Snowt ei ben.

Ydach chi'n nabod Matthew Owen?" Amneidiodd Snowt, yn gwta.

Ymddeolodd yntau o'r mor tua'r un adeg ag y dychwelodd Snowt o Lundain, a chan eu bod yn dioddef o'r un syched, aeth y ddau'n dra chyfeillgar, a phan drowyd Sam dros yr hiniog gan wraig ei lety rhannodd Snowt ei lety gydag ef.

Pa ddiddordeb yn y byd oedd gan Snowt, o bawb, yn yr arddangosfa?

Tyrd." Roedd Rees a Snowt yn sefyll o flaen darlun dyfrlliw o hen furddun.

Cawn gryn dipyn o hanes yr hen Snowt gan ei gyfaill a'i gydymaith Sam Ai Ai, a oedd yn aelod o'm staff ar y Y Gwyliwr.

Mae Snowt wedi mynd yno.

Rydach chitha' wedi'i weld o hefyd, Snowt, ddega' o weithia', ond do?" "Do, Sam," meddai Snowt; ac ychwanegu, dan ei anadl, fel petai," ...

Mi hoffwn berswadio Snowt hefyd i sgwennu amdano fo i'r papura "Saesneg".

"Yn un o'i ffrindiau?" "Mr Rees," meddai Snowt, "gedwch imi fod yn berffaith onest efo chi.

Byw ar bensiwn henoed yr oedd Snowt yn awr.

Ac mi faswn i wrth fy modd yn tanio'r ffiws." "Oes modd cael gair a'r bachgen?" gofynnodd Snowt.

"Mae gynno fo gwestiwn i'w ofyn iti." "Oes," ategodd Snowt.

Ond mae'r bachgen yn ddigon hen, siawns, i herio'i ewyrth, a mynd i'r coleg heb 'i ganiatad o." "Sam," meddai Snowt, "paid a siarad drwy dy het.

"Nid ceisio pregethu yr oeddwn i." Gwenodd Snowt, yn foddhaus.