"Yn ôl fy hen athro mae brân yn medru canu yn well." "Ta waeth," gwenodd Henri .

Toc, meddai Henri yn araf deg fel pe bai arno ofn gofyn, "Jean Marcel, fedri di ganu?" "Fi?

Pwy ydy ..." "Gan bwyll rŵan, was," meddai Henri, gan syllu ar y map o'i flaen i guddio'r cysgod o wên oedd ar ei wyneb.

Yna'n sydyn cofiodd eiriau Henri.

Rhydderch a Gwenlyn fu'r tim o fets a ddyfeisiodd rai o sefyllfaoedd gwaelodol mwyaf frwythlon y gomedi sefyllfa Gymraeg: Hafod Henri, Glas y Dorlan, a'r anfarwol Fo a Fe.

"Adref blant, brysiwch," cyfarthodd Henri o'r tywyllwch eto.

Florence Nightingale, Mark Twain, Tolstoy a Henri Rousseau yn marw.

"Mi fedri ddibynnu arna i, Henri," meddai'n ddistaw a daeth y llall ato a'i gofleidio.

"Dim un symudiad, y dihirod!" Clywodd Jean Marcel lais Henri yn gweiddi ar y milwyr.

Mae rhai o'r dynion wedi bod yno heno ac mae'r eira'n prysur gau'r ffordd sy'n arwain at y tryciau." "Gwylwyr?" "Dau filwr," atebodd Henri, "ac maen nhw'n newid gwylwyr bob pedair awr.

"Mae'n ddrwg gen i, Madamoiselle," meddai, heb edrych arni, ac yna yn ddistawach, "Henri.

A beth well na mynd i ddifyrru y ddau wyliwr yna ar y tryciau?" "Bydd Henri yn dibynnu arnat ti," meddai Marie.

Eisteddai Henri yn llewys ei grys wrth fymryn o dân nwy swnllyd.

"Yn union," gwenodd Henri.

Diflannodd y plant i'r gwyll ac wedi i sŵn eu traed yn printio'r eira ddistewi, daeth Henri o'r cysgodion yn hamddenol, ei wn sten yn ei law.

"Bydd y Dylluan Wen yn dibynnu arnat ti," ychwanegodd Henri.

"Ac yn y fan yma mae anrheg Monsieur Leblanc i'r gelyn." Trawodd Henri ei fys ar y map mor wyllt fel y bu bron iddo dorri twll yn y papur cras.